Doodgewoon?

‘Anderen gaan dood, maar ik niet’. Het is een stille illusie van velen. Sterven ligt ons niet, we hebben het er moeilijk mee. In onze beleving gaat het niet samen met leven, met carpe diem. Het maakt ons bang, onwennig ook. Het lijkt wel alsof de dood een taboe is. Alles wat met sterven te maken heeft stoppen we liever weg achter gesloten deuren van ziekenhuizen, woon- en zorgcentra en uitvaartcentra. Maar wat doet de fantasie meer op hol slaan dan dat wat gebeurt achter gesloten deuren? Deze houding houdt het risico in dat mensen die terminaal zijn of rouwen vaak in alle eenzaamheid achterblijven – verstoken van enige aandacht of zorg en warmte die ze net dan broodnodig hebben.
Het is in deze context dat de pastor vandaag werkt. Hoe overbrug je die kloof tussen een wereld van taboe en een wereld waarin de dood onvermijdelijk is? Op welke manier kan je mensen die levensbedreigend ziek zijn, kleine kinderen die stervende zijn of jongeren die een geliefde verloren hebben efficiënt begeleiden? Zijn er nog hedendaagse symbolen en rituelen die mensen aanspreken en tot troost en kracht kunnen zijn?

Meer info op de website van het Academisch Centrum voor Praktische Theologie